A perfect synchronization of the rider and the horse is an art requiring a lot of skill and intuition as well as advanced horse training. The correct body-weight balance allows the rider to smoothly change the riding positions. While observing the riders on the jumping courses we can note a wide variety of riding positions in the distance ride as well as approaching the obstacle. The research was conducted during competitions in show jumping. The analysis was based on 80 riders participating in 4 competitions, 27 of which were not of Polish nationality. The total of 93 horses was taken into consideration. Special attention was paid to the sitting position in different elements of the round (arches, turns, lines etc.). There were three dominating riding positions: half seat – HS – 1, light seat – LS – 2, full seat – FS – 3. In order to show more detailed characteristics of the aforementioned riding positions three last fouls before the jump are presented in a so-called “sequence”. The most effective sequence in approaching verticals and double bars was sequence II (full seat – full seat – light seat), in case of oxers the least fault-prone was sequence I (3 full seats). The analysis showed that the best riders chose a light seat most frequently. However, it was the full seat that was chosen most often and the correlation between this riding position and the number of faults is significant.

Idealne współdziałanie konia i jeźdźca jest sztuką wymagającą dużych umiejętności i wyczucia ze strony jeźdźca oraz wysokiego stopnia wyszkolenia konia. Utrzymanie właściwej równowagi pozwala jeźdźcowi na płynne przejścia pomiędzy poszczególnymi rodzajami dosiadu. Obserwując zawodników na parkurze, można zauważyć dużą różnorodność w stosowaniu poszczególnych rodzajów dosiadu, zarówno w dystansie, jak i podczas najazdu na przeszkodę. Badania przeprowadzono podczas zawodów rozgrywanych w dyscyplinie skoków przez przeszkody. Analizie poddano 4 konkursy, w których łącznie udział wzięło 80 zawodników, w tym 27 spoza granic Polski. Ogółem wystartowały 93 konie. Szczególną uwagę zwrócono na rodzaje dosiadu stosowane przez zawodników w różnych elementach przejazdu (łuki, zakręt, linie itp.). Wyodrębniono trzy zasadnicze rodzaje dosiadu: półsiad, lekki siad, pełny siad. W celu uzyskania dokładniejszej charakterystyki dotyczącej zróżnicowania rodzajów dosiadu trzy ostatnie foule poprzedzające odskok poukładano w tzw. sekwencje. Najskuteczniejszą sekwencją w dojeżdżaniu do stacjonat i doublebarrów okazała się sekwencja II (pełny siad – pełny siad – lekki siad), natomiast w odniesieniu do okserów najmniej błędów popełniono przy zastosowaniu sekwencji I (3 foule w pełnym siadzie). Analiza całych przejazdów wykazała, iż zawodnicy najlepsi pokonywali parkur z przewagą lekkiego siadu. Pełny siad okazał się jednak