Trwające od kilkudziesięciu lat intensywne zmiany w krajobrazach rolniczych, wpłynęły dość istotnie na dynamikę liczebności podstawowych gatunków zwierzyny grubej, a zwłaszcza dzików. Stan ten w połączeniu z obserwowaną w ostatnich latach wzrastającą roszczeniową postawą społeczeństwa, a zwłaszcza rolników prowadził do coraz liczniejszych konfliktów na tle szkód wyrządzanych przez zwierzynę w uprawach i płodach rolnych. Wymusiło to niejako konieczność poszukiwania nowych rozwiązań w zakresie procedur szacowania strat i ustalania wielkości odszkodowań. Począwszy od 2016 roku dokonano trzykrotnej nowelizacji prawa łowieckiego. Jedne z zaproponowanych rozwiązań ze względu na znaczne koszty nigdy nie zostały wprowadzone w życie. Drugie wprowadzone od 1 kwietnia 2018 roku nie sprawdziły się w ogóle i obwiązywały niespełna 5 miesięcy. Jednocześnie podnieść należy, że doprowadziły one do wielu konfliktów pomiędzy rolnikami a przedstawicielami samorządów lokalnych. Kolejne rozwiązania wprowadzone od 23 sierpnia 2018 roku, niejako powróciły do wcześniejszych, gdyż wydaje się, że jedynym podmiotem mogącym sprostać wymaganiom szacowania szkód i wypłaty odszkodowań za szkody wyrządzone przez zwierzynę w uprawach rolniczych są myśliwi zrzeszeni w Polskim Związku Łowieckim. Potwierdzeniem tego jest fakt, że opisane zmiany nie sprawdziły się w zupełności. Generowały one olbrzymie koszty i prowadziły do jeszcze większego, niż dotychczas, niezadowolenia społecznego.