Stokrotka pospolita (Bellis perennis L.) jest piękną rodzimą rośliną, najczęściej traktowaną jako element dekoracyjny naszych ogrodów. Stokrotka jest również cenną rośliną leczniczą, wykorzystywaną w polskim ziołolecznictwie co najmniej od kilku stuleci. Pisali o niej już Siennik [1564], Marcin z Urzędowa [1595] i Syreniusz [1613]. Polecali stosować ją np. na rany, przepuklinę, wrzody, dolegliwości przewodu pokarmowego. Od XIX wieku jej wykorzystanie w celach leczniczych zmniejsza się, a w ostatnich publikacjach jest już często pomijana. Roślina ta była również znana w medycynie ludowej – używano kwiatostanów, korzeni i ziela – w leczeniu m.in. dolegliwości układu moczowego, „chorób piersiowych”, chorób kobiecych, kaszlu, a nawet gruźlicy. Długa historia stosowania stokrotki pospolitej, oparta na doświadczeniu wielu pokoleń, i różnorodne wykorzystanie surowców w dawnym ziołolecznictwie ludowym i konwencjonalnym wska-zują, że jest to roślina o dużym potencjale leczniczym, zasługującym na większe zainteresowanie