Wyłysienia mogą mieć charakter pierwotny lub wynikać z obecności innych zmian skórnych często przebiegających ze świądem. Wyłysienia niezapalne u psów (ang. canine non-inflammatory alopecia) stanowią szeroki problem w dermatologii weterynaryjnej małych zwierząt. Odnoszą się do utraty włosa w całości, bez ich łamania czy uszkodzeń mechanicznych. Często są konsekwencją endokrynopatii (niedoczynność tarczycy czy nadczynność kory nadnerczy, hiposomatropizm) lub rzadziej mają charakter wrodzony – dysplazje mieszków włosowych, które klasyfikuje się jako: związane z kolorem włosa i niezwiązane z umaszczeniem. Istnieją także przykłady chorób, które nie mają ustalonej etiologii, ale z uwagi na silną predylekcję rasową i młody wiek występowania objawów podejrzewa się tło genetyczne (sezonowe łysienie boków, alopecia X). Większość z nich możemy sklasyfikować jako symetryczne wyłysienia, wyjątkiem są te związane z kolorem, gdy utrata dotyczy konkretnego koloru włosa.