Celem badań była charakterystyka wybranych cech chemicznych i fizycznych determinujących walory użytkowe mięsa dzików oraz tuczników. Materiał do badań stanowiły próbki pobrane z mięśnia longissimus dorsi, pochodzącego z tusz samic 7 dzików w wieku ok. 10 miesięcy, o masie ciała 30–34 kg, które pozyskano podczas zbiorowego polowania w styczniu na terenie województwa lubelskiego, oraz 8 tuczników rasy pbz w wieku 5,5 miesiąca, o masie ciała ok. 110 kg. W badaniach określono wpływ gatunku na jakość odżywczą i technologiczną mięsa. Uzyskane wyniki poddano jednoczynnikowej analizie wariancji, wykorzystując pakiet statystyczny Statistica 5.0. Zawartość wody, białka i tłuszczu śródmięśniowego w dziczyźnie i wieprzowinie kształtowała się na zbliżonym poziomie. Natomiast mięso dzików charakteryzowało się istotnie wyższą (o 0,35 jednostki procentowej) zawartością popiołu oraz niższą zawartością (o 11,25 mg) cholesterolu (różnice statystycznie istotne przy P ≤ 0,01). Genotyp zwierząt statystycznie istotnie różnicował cechy technologiczne mięsa. Dziczyzna charakteryzowała się wyższym poziomem pH24, lepszą zdolnością utrzymywania wody przez tkankę mięśniową podczas przechowywania i obróbki termicznej oraz ciemniejszą barwą niż wieprzowina. W porównaniu z mięsem tuczników mięso dzików odznaczało się ogólnie wyższą jakością, zatem może ono być produktem konkurencyjnym w stosunku do wieprzowiny.